امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام بلکه به یمن امدنت جان گرفته ام

گفتی غزل بگو...

 غزلم شور و حال مرد!

بعد از تو حس شعر فنا شد خیال مرد!

گفتم مرو که تیره شود زندگانیم با رفتنت به خاک سیه مینشانیم...

گفتی زمین مجال رسیدن نمیدهد

بر چشم باز فرصت دیدن نمیدهد!

وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است

معیار مهرورزیمان سنگ بودن است

دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است.اصلا کدام احمق از این عشق راضی است!

این عشق نیست فاجعه ی قرن اهن است!

من بودنی که عاقبتش نیست بودن است!

حالا به حرفهای غریبت رسیده ام!

فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام...

حق با تو بود از غم غربت شکسته ام!

بگذار صادقانه بگویم که خسته ام...

بیزارم از تمام رفیقان نارفیق!اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق!

من را به ابتذال نبودن کشانده اند!روح مرا به مسند بوچی نشانده اهند!

تا این برادران ریاکار زنده اند این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند...

یعقوب درد میکشد و کور میشود.یوسف همیشه وصله ی ناجور میشود!

اینجا نقاب شیر به کفتار میزنند!

منصور را هر اینه بر دار میزنند!

اینجا کسی برای کسی کس نمیشود!حتی عقاب درخور کرکس نمیشود!!

جایی که سهم مرد بجز تازیانه نیست...حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست!

ما میرویم چون دلمان جای دیگر است!

ما میرویم هر که بماند مخییر است!

ما میرویم گرچه ز الطاف دوستان بر جای جای بیکرمان زخم خنجر است!

دلخوش نمیکنیم به عثمان و مذهبش!

در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است!

ما میرویم مقصدمان نا مشخص است هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است!

از سادگی است گر به کسی تکیه کرده ایم

اینجا که گرگ با سگ گله برادر است!

ما میرویم ماندن با درد فاجعه است!

در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است!

دیریست رفته اند امیران قافله!

ما مانده ایم و قافله بیران قافله!

اینجا دگر چه باب منو بای لنگ نیست باید شتاب کرد 

مجال درنگ نیست!!!!!!!!!